ความเมตตามหานิยม ความแคล้วคลาด และความสวยงามกส่วนทางด้านทฤษฎีคุณค่าทางสุนทรียศาสตร์พบว่า มีทฤษฎีคุณค่าทางสุนทรียะอยู่ ๓ กลุ่มคือ กลุ่มอัตนัยนิยม, กลุ่มปรนัยนิยมและกลุ่มสัมพัทธ์นิยม โดยทั้ง ๓ กลุ่มนี้ มีเกณฑ์การตัดสินความมีอยู่ของความงามที่แตกต่างกันกล่าวคือ อัตนัยนิยมเชื่อว่า ความงามที่แท้จริง คือ ความรู้สึกภายในจิตใจ เช่น ความชอบใจ ความพึงพอใจ ความเพลิดเพลินใจ ความสนุกสนาน และความซาบซึ้งปีติสุข หรือบางทีตีค่าในเชิงที่ว่า สวย ไม่สวย ชอบใจ ไม่ชอบใจ เหล่านี้เป็นต้น ส่วนกลุ่มปรนัยนิยมเชื่อว่า คุณค่าทางสุนทรียะที่แท้จริงมีอยู่กับวัตถุสุนทรียะนั้น เพราะคุณค่าเหล่านั้นได้ติดตัววัตถุมาแต่แรกเกิด การที่รู้จักความงามของวัตถุสุนทรียะนั้นได้ ก็เพราะว่าวัตถุสุนทรียะนั้นมีคุณสมบัติอันครบถ้วนอยู่แล้ว เช่น สีสัน สัดส่วน รูปทรง ลวดลาย แจ่มแจ้ง กลมกลืนสมบูรณ์แบบจึงจะเรียกวัตถุสุนทรียะว่า สวยงามได้ แต่ว่าสัมพัทธ์นิยมบอกว่า จะตัดสินความงามให้ถูกต้องได้อย่างสมบูรณ์ ก็คือ ความงามต้องมีความเป็นเอกภาพ (Unities) ที่สัมพันธ์กันระหว่างสิ่ง ๒ สิ่ง คือจิตใจผู้รับรู้และวัตถุสุนทรียะ ซึ่งทั้ง สอง สิ่งนี้มีคุณภาพและคุณสมบัติถูกตามเกณฑ์มาตรฐานทางสุนทรียศาสตร์ ซึ่งถือได้ว่า มีคุณค่าทางสุนทรียะจริงประการสุดท้าย ผู้วิจัยได้วิเคราะห์คุณค่าทางสุนทรียะในศิลปะลายสัก โดยยึดทฤษฎีคุณค่าทางสุนทรียะทั้ง ๓ ทฤษฎีเป็นหลัก จากการวิเคราะห์คุณค่าทางสุนทรียะในศิลปะลายสักที่มีวัตถุประสงค์ของการสักสองประการคือ สักเพื่อความศักดิ์สิทธิ์และสักเพื่อความสวยงาม ผล การวิเคราะห์ปรากฏว่า ลายสักทั้งสองประการต่างก็มีคุณค่าทางสุนทรียะแต่น้ำหนักของการให้

คุณค่าต่อลายสักทั้งสองอาจจะไม่เท่ากัน กล่าวคือ ลายสักที่สักเพื่อความศักดิ์สิทธิ์มีคุณค่าทางสุนทรียะน้อยกว่าลายสักที่สักเพื่อความสวยงาม โดยนักสุนทรียศาสตร์ทั้ง ๓ กลุ่มให้เหตุผลว่า ลายสักที่สักเพื่อความศักดิ์สิทธิ์นั้น มีน้ำหนักในการให้คุณค่าทางด้านจิตใจน้อยหรือไม่อยู่ในเกณฑ์ความงามของสุนทรียะ ซึ่งต่างจากลายสักที่สักเพื่อความสวยงามที่ให้คุณค่าทางสุนทรียะทั้งทางด้านจิตใจ และวัตถุมากกว่าดังกล่าวแล้ว
Download : 255142.pdf